शाळेच्या सुखद आठवणी !!

आज स्थानिक दैनिकात हा pic बघितला आणि काहीं काळ बघतच राहावंसं वाटलं. सद्य परिस्थिती जरी वेगळी असली तरी शाळा प्रत्येकाच्याच जिव्हाळ्याचा विषय असतो. व्यक्ती कितीही मोठ्या पदावर असली तरी शाळा आणि त्याच्या आठवणी या कायम हृदयाच्या एका कुपीत असतात मग शाळेतील कुणीही, कुठेही आणि कधीही भेटले तर त्याचा सुगंध कायम दरवळवत असतो. शाळेविषयी वाटणारी आत्मीयता प्रत्येकात लपलेली असते यात शंका नाही आणि ही आत्मीय भावना चिरकाळ टिकणारी सदैव नित्यनूतन मनस्वी आनंद देणारी असते.

शहरातील शाळा म्हणजे काही मजल्यांची विस्तीर्ण,मोठी इमारत असतें. चारी बाजूंनी वर्ग व मध्ये भले मोठे प्रशस्त मैदान की त्या प्रशस्त मैदानात राष्ट्रगीत पासून खेळायचे तास आणि स्नेहसंमेलन पण व्हायचे. केचे सरांच्या मार्गदर्शनाखाली कब्बडीचे,मल्लखांब, रोपमल्लखांब, उंच उडी, गोळा फेक असे सामने व्हायचे. त्यावेळी मैदानाच्या दोन बाजूंना वर्ग व मोठी झाडे होती. पर्यावरणाच्या कल्पना वझलवार मॅडम त्यासाठी आग्रही असायच्या. मग राखी पौर्णिमेला झाडांना राखी बांधून रक्षाबंधन सारखा उपक्रम ही आनंदाने साजरा होताना वेगळीच मजा होती आजही तो उत्साह  आठवणीत आहे.

दर शनिवारी सकाळची शाळा आणि चार तास असायचे ती सकाळची शाळा पण खूप छान वाटायची त्यात योगा, कवायत, डंबेल्स व लेझिम शिकवले जायचे. वाद्यांच्या सुरात कवायतीचे प्रकार व्हायचे ते नुसते आठवले तरी मन सुखावून जाते. आजच्या शाळांचे वेळापत्रक वेगळे आहे पण तरी पुन्हा ते दिवस येतील हा विश्वास आहे. सध्याची पिढी हे सगळं मिस करते आहे पण हे ही दिवस जातील आणि पुन्हा नव्याने शाळा सुरू होतील. दप्तर, पुस्तकं,वॉटरबॅग,डबा वगरे घेऊन शाळेत जातांनाचे दिवस वेगळे होते आणि त्याचे वेगळेपण कायमस्वरूपी राहील.

वदनि कवळ घेता नाम घ्या श्री हरीचे। 

सहज हवन होते नाम घेता फुकाचे। 

जीवन करि जीवित्वा अन्न हे पूर्ण ब्रम्ह, 

उदभरण नोहे जाणिजे यज्ञ कर्म।

ही प्रार्थना व्हायची आणि मग एकत्र डबे खाणे व्हायचे. जे संस्कार शाळेने केले ते शेवटच्या श्वासापर्यंत विसरत नाही ही शाळेची ताकद आहे. ज्या वयात प्रार्थना काही स्तोत्रे,पसायदान, वंदे मातरम शाळेने शिकवले त्याची आजही आवर्जून आठवण येते. शाळेतील स्नेहसंमेलन आणि इतर खेळाचे सामने असो वा इतर सांस्कृतिक कार्यक्रम, त्यातील मजा व आनंद काही औरच होता.आजही तीच ओळख अनेक शाळांनी जपली आहे त्यात केशवनगर माध्यमिक विद्यालय अग्रस्थानी आहे आणि कायमच राहील.

शाळेत असताना मुख्याध्यापक म्हणून पाचपोर सरांचा एक वेगळाच धाक व शिस्त होती. तसे आमचे सर्वच शिक्षक विद्यार्थ्यांशी प्रेमाने वागत. जर मस्ती केली व अभ्यास केला नाही तर शिक्षाही करत असत. ती त्यांची एक जबाबदारी होती. कारण याच त्यांच्या शिस्त व कर्तव्यातून उद्याचा एक चांगला नागरिक तयार होणार होता. सगळेच शिक्षक तत्परतेने व जाणीवपूर्वक विद्यार्थ्यांसाठी प्रयत्न करत असत. सगळ्याच विद्यार्थ्यांना आपल्या शिक्षकांबद्दल मान-सन्मान होता व तो आजही राखला आहे. आज या माध्यमातून अनेक शिक्षक जुळले आहेत आणि त्यांच्याशी प्रसंगी बोलतांना आजही लहान व्हावेसे वाटते आणि पुन्हा शाळेत आणि वर्गातील बेंचवर बसावेसे वाटते. आपल्या जवळपास राहणारे शिक्षक आजही भेटले व त्यांची आपली प्रत्यक्ष भेट जरी झाली तरी आनंदच होतो व त्यांना आपली प्रगती कळल्यावर ते आवर्जून म्हणतात. आम्ही शिकविले व तुम्ही शिकलात म्हणून तुम्ही एवढे मोठे झालात. कारण त्यांनाही आपल्या विद्यार्थ्यांबद्दल आपुलकी व अभिमान वाटतो.

शालेय शिक्षण पूर्ण होऊन १४ वर्षे व अधिक उलटली. पण शाळेतल्या आठवणी तशाच आहेत. १५ ऑगस्ट व  २६ जानेवारी यांसारख्या राष्ट्रीय सणांना शाळेचे रूप वेगळेच असायचे. शाळा आणि शाळेतील शिक्षक हे रसायन कायमच वेगळे असतात. आज आभासी जगात शाळेतील अनेक मित्र,मैत्रिणी,शिक्षक जेव्हा भेटतात तो आनंद निराळाच जो प्रत्येक जण बऱ्यापैकी अनुभवत असतो. आधी भेट होते पुढे नंबर एकमेकांना दिल्या जातात आणि सध्या व्हाट्स अँप ग्रुपच्या माध्यमातून शाळेतील मित्रांचा ग्रुप बऱ्यापैकी ऍक्टिव्ह असतोच. आता भेटीचे रूपांतर पुन्हा गाढ मैत्रीत होत शाळेच्या आठवणीत प्रत्येकजण रमून जातो. ही आठवणींची साठवण कायम असते. कारण शाळा आणि शाळेच्या आठवणी या प्रत्येकाला हव्याहव्याशा असतात. आता पुन्हा नव्यानं शाळा सुरू झालेल्या आहेत. पण सद्यस्थितीत ऑनलाइन शाळा सुरू आहेत. जेव्हा लहान मुले,सायकलवर गणवेश घालून जाणारी मुलं बघितली आपल्याला आपुसक आपले शाळेचे दिवस आठवतात आणि पुन्हा त्या आठवणींच्या गावी काही वेळ स्थिरावत आपण पुढच्या कामाला लागतो. कारण शाळेचे ते दिवस परत येत नाही पण आठवणींच्या माध्यमातून कायमस्वरूपी स्मरणात असतात.

 

✍️ सर्वेश फडणवीस 

Keshav Nagar #शाळा #केशवनगर